Tot een maand geleden ging mijn wekker elke ochtend om half zes. Twee keer snoozen. 5.40 douchen. 5.54 een kus voor Michele. 5.55 in de auto. 6 uur op werk. Ongestoord, efficiënt, overzichtelijk. Samen opstaan is leuk en gezellig, maar dit was een vast ochtendritueel waarbij ik de deur uit ging voordat de rest wakker was en niemand elkaar in de weg liep. En het werkte.

Tegenwoordig sta ik samen op met de rest en lijk ik wel een indringer in mijn eigen gezin. Ontbijt-, aankleed-, badkamer- en inpakrituelen verstoor ik hevig. Ik ben binnen no-time in huis gepromoveerd tot zelfbenoemd kampioen ‘in de weg lopen’. Alle gewoontes van de geoliede machine in huis van de afgelopen paar jaar heb ik onbedoeld om zeep geholpen. Toeval of niet: mijn vrouw gaat nu een paar ochtenden in per week om half 6 sporten. Ze zegt dat ze onze nieuwe realiteit ’s morgens écht niet ontloopt, dus ik geloof haar maar. Het is haar gegund, nadat ze de afgelopen vier jaar ’s ochtends in huis geen beroep op me kon doen. 

Welkom in de nieuwe ochtendwerkelijkheid. Terwijl de één wordt aangekleed, kiepert de ander een bak LEGO ondersteboven. Oh, je wilt toch een andere broek dragen? Nee, je krijgt geen juice om 6.15 ’s ochtends. Kom je schoenen dragen. Nee, andersom. Ach, anderzijds is het ook één groot feest en uiteindelijk belanden ze heelhuids bij de opvang.  

Intussen beginnen de eerste nieuwe projecten ook te komen. Ik ben benaderd door de stichting Curaçao Clean Up of ik weer wil helpen met de organisatie van World Clean Up Day op 20 en 21 september (voor het eerst twéé dagen!). Dat is een geweldig gevoel van thuiskomen! Drie jaar geleden nam ik afscheid als bestuurslid, maar in de negen jaar daarvóór, was ik nauw bij deze vrijwilligersactie betrokken. De ‘Clean Up’ ligt me nog altijd na aan het hart. Verder doe ik wat promotionele activiteiten voor bedrijven en organisaties, mag ik deze column schrijven en worden er volop gesprekken gevoerd over andere mooie toekomstplannen.

Wat tegen wil en dank nu even op een laag pitje staat, zijn journalistieke projecten. En dat mis ik wel. Een gaaf platform om aandacht te geven aan interessante gebeurtenissen. Mijn handen jeukten om iets moois te doen met de goedkeuring van het homohuwelijk op onze eilanden en de aanstaande eerste bruiloft (Pabien trouwens, de aanhouder wint – en de liefde overwint!) En wat denk je van de aanstaande presidentsverkiezingen in ons buurland Venezuela op zondag 28 juli! Heeft president Nicolas Maduro het land en systeem nog steeds voldoende in zijn greep of gaat de oppositie voor een enorme verrassing zorgen? Een platform verzorgen om dit soort gebeurtenissen te volgen, was de afgelopen 18 jaar bij mij een basisinstinct. Dat komt vast wel weer eens terug, maar het is gek om ineens ‘het nieuws’ niet op de eerste plek te zetten. Sterker nog: ik volg momenteel ronduit slecht wat er allemaal gebeurt in onze regio. 

Soms is even afstand nemen niet slecht, tegelijkertijd is dit ook afkicken. Wie weet komen binnenkort de zweethandjes en word ik midden in de nacht wakker, na een droom over een pittige maatschappelijke discussie, een naderende orkaan, aankomende verkiezingen of een grote strafzaak die het eiland bezighoudt. In dat geval doe ik er denk ik goed aan om zo rond 5.45 uur ’s ochtends de deur uit te gaan en ergens op een bankje een uur de krant te lezen en alle nieuwswebsites uit te spellen. En dan thuis te komen precies op het moment dat Michele met de kids de deur uitgaat. Een win-win situatie, denk ik zo!