Hoe dit kleverige bord kaas het nationale gerecht van Curaçao (en ook Aruba) werd

Nieuws Curaçao

Hoe dit kleverige bord kaas het nationale gerecht van Curaçao (en ook Aruba) werd

Redactie

10-04-2022 - 8 minuten leestijd

Keshi yena, een 17e-eeuwse creatie, weerspiegelt de unieke cultuur van het eiland.

Het landschap van Curaçao is misschien niet wat in je opkomt als je denkt aan Caribische eilandnaties. Elektrisch blauwe golven die kabbelen op parelwitte zandstranden maken plaats voor met cactussen bezaaide vlaktes. De architectuur heeft een dramatische drijvende brug en snoepkleurige Nederlandse koloniale gebouwen, met overal kunstige muurschilderingen tussenin.

Door Rosalind Cummings-Yeates | TheTakeout.com

Je kent Curaçao misschien vooral vanwege zijn gelijknamige blauwe likeur , maar toen ik door de straten van de levendige hoofdstad Willemstad slenterde, leerde ik dat de keuken van Curaçao meer weerspiegelt dan de blauwe zee. Elk gerecht is ontstaan uit onwaarschijnlijke combinaties, een bewijs van alles wat het eiland heeft doorstaan.

Met de vijftig nationaliteiten vertegenwoordigd op het eiland, spreekt de lokale bevolking Engels, Nederlands en Spaans, maar de hoofdtaal is Papiamentu. Ik leerde veel Papiaments-woorden terwijl ik de zoete en hartige smaken van Curaçaose gerechten proefde.

Smaken van Curaçao proeven

De eerste was het populaire straatvoedsel, pastechi . Deze gefrituurde en gevulde deegzakken, vergelijkbaar met empanadas, zijn essentieel op het eiland, worden verkocht in stalletjes langs de weg die sneks worden genoemd en gevuld met kaas, tonijn, rundvlees of bakijou , het Papiamentu-woord voor gezouten kabeljauw.

Ik spoelde de schilferige korst weg met een batido , een smoothie gemaakt met gecondenseerde melk en vers tropisch fruit zoals tamarinde, passievrucht of guave. ’s Avonds herbergt Curaçao een bloeiende scene van clubs, bars en restaurants die een mix van internationale gerechten en lokale favorieten serveren, zoals karni stoba , een dikke en pittige runderstoofpot met aardappelen en groene papaja. Maar de ultieme avondmaaltijd is bij de BBQ Express truk di pan, of foodtruck.

Truk’i pan

Decennia voordat de trend de VS bereikte, waren foodtrucks een hoofdbestanddeel van Curaçao, en het nachtleven barst van de hongerige klanten die in de rij staan voor een maaltijd na een avondje feesten. BBQ Express onderscheidde zich van de andere vrachtwagens, met lange rijen en tafels en stoelen netjes verspreid over de vrachtwagen. Het kenmerkende gerecht is galina ku batata , perfect gegrilde kip met bakken friet. Het klinkt misschien gewoon, maar de lokale gewoonte om de schaal te bedekken met knoflooksaus, pindasaus en rosada (ketchup gemengd met mayo) zorgt voor een onvergetelijke explosie van zoet en hartig.

Toen ik vroeg naar het nationale gerecht van Curaçao, wezen sommigen op yuana , leguaanstoofpot. Maar toen ik de grote stukken vlees in een zware vloeistof zag drijven, was ik blij te horen dat de complexe keshi yena ook als een kenmerkende maaltijd wordt beschouwd.

Wat is keshi yena?

De papiamentu-woorden “keshi yena” vertalen naar “gevulde kaas”, en het lijkt in niets op alles wat ik eerder heb gegeten. Het is geen vlees gevuld met kaas, maar eerder kaas gevuld met een ongebruikelijk assortiment van kip, olijven, rozijnen, kruiden en soms pruimen. Het gerecht is ontwikkeld in de 17e eeuw toen de Nederlandse West-Indische Compagnie Curaçao gebruikte als toegangspoort tot de Atlantische slavenhandel in Zuid-Amerika en het Caribisch gebied. Tot slaaf gemaakte Afrikanen namen de afgedankte korsten van de Goudse en Edammer-kaas waar de Nederlanders van hielden, vulden ze met overgebleven vlees en groenten en bakten het gerecht tot de kaas smolt.

Ik zat op de veranda van het iconische restaurant Gouverneur met uitzicht op de Sint Annabaai en de handelskade toen de botergele terp voor me werd neergezet. Stijlvol bekleed met plakjes cassave en bakbananen en gegarneerd met een spray van rucola, het zag eruit als een gastronomisch kunstwerk. Ik sneed erin en stukjes kip en olijven sijpelden eruit. Ik stopte een vork in mijn mond en ik was verliefd.

De zachtheid van de Goudse kaas dempte de textuur van de kip en de olijven, en de zoetheid van de pruimen en rozijnen vulden het op de een of andere manier aan. Ik kan niet uitleggen waarom, het was gewoon een hemelse smaaksensatie.

Ik groef in de kaas en de plas creoolse saus op basis van tomaten tot ik het gevoel had dat ik zou barsten. Kijkend naar de gesmolten kaas en het scala aan verschillende bevestigingen, viel het me op dat Curaçao letterlijk en figuurlijk een ware smeltkroes van het onverwachte is.