“Voor mij is het creëren van kunst een primaire behoefte, de emoties die het bij anderen teweegbrengt, kunnen me nog steeds verbazen.”
Garrick Marchena werd geboren in 1966 op Aruba, maar zijn ouders verhuisden naar Curaçao voor hij één werd. Zijn zus en broer werden hier op het eiland geboren. Zijn moeder werkte als naaister van bruidsjurken en vanwege haar talenten als een modeltekenaar, konden de bruiden zichzelf al in de jurk zien, voordat ze begon met het maken ervan. Door deze schetsen van zijn moeder begon Garrick op zeer jonge leeftijd al met tekenen.
Creativiteit voelde heel natuurlijk voor hem, maar zijn vader wilde een zekere toekomst voor zijn oudste zoon en overtuigende hem om, na het afronden van de middelbare school, naar de MTS te gaan. Hier ontwikkelde Garrick een interesse voor architectuur, maar dit was nog steeds te creatief voor zijn vader. Hij moedigde zijn zoon aan om in plaats daarvan Civiele Techniek te gaan studeren. Op zijn 21ste verruild Garrick het eiland voor de Verenigde Staten en gaat in deze richting studeren aan de Universiteit van Pittsburg.
Garrick wil graag in de VS blijven wonen en werken na zijn afstuderen, maar vanwege het overlijden van zijn moeder besluit hij terug te gaan naar Curaçao, om bij zijn vader te kunnen zijn. Hij gaat werken voor de CWM (Curaçaose wegenbouw maatschappij) als ingenieur, maar is zeer ongelukkig in dit werk. Hij hunkert naar de creativiteit. Na anderhalf jaar kan hij het niet meer opbrengen en neemt ontslag. Hij gaat werken voor het grafisch ontwerp bedrijf van zijn broertje.
Garrick weet niet veel over Desktop-Publishing of grafisch ontwerp, maar al doende leert hij snel. Hij geniet van de samenwerking met zijn broertje en ondanks dat het soms moeilijk is, is het werk een enorme opluchting vergeleken met zijn werk voor de CWM.
Ondanks de creativiteit en de voldoening in zijn werk, blijft er een drive om eigen kunst te gaan creëren. Tijdens zijn tienerjaren was hij een goede portrettekenaar geworden en opgegroeid in een hip-hop scene had hij een grote interesse in graffiti ontwikkeld, maar het was nooit bij hem opgekomen om die twee te combineren. Voor wat betreft de graffiti hield hij van het werken met spuitbussen, maar in de connotatie van het vandalisme had hij zich nooit goed kunnen vinden en uiting in slechts symbolen of teksten gaf hem ook nooit een echte vervulling. Maar ook in het schilderen van portretten van familie of vrienden vond hij niet de voldoening die hij zocht.
In 2006 stond de wereldwijde beweging van de straatkunst volledig in bloei. De graffitikunst was niet langer beperkt tot tekst en symbolen en had zich ontwikkeld tot prachtige, beeldende muurschilderingen. Garrick was vooral geïnteresseerd in de beweging in Californië, die zich niet meer liet beperken tot spray paint, maar gebruik maakte van alle soorten verf en materialen om het gewenste resultaat te krijgen. Garrick begon hiermee zelf te experimenteren en vond zijn ware roeping.
Hij groeide uit tot een van de meeste bedreven muurschilderkunstenaars van Curaçao. Hij heeft een voorkeur voor kinderen en dieren, vooral vogels, als onderwerp van zijn muurschilderingen. Hiermee brengt hij een boodschap van onschuld en vrijheid over. Met zijn werk streeft hij ernaar om emoties aan te wakkeren, evenals bewustzijn te vergroten. Zo schilderde hij een vogel vlakbij een illegale vuilstortplaats in Boca Sami. “Ik wilde dat de mensen zich meer bewust werden van hun gedrag. Door ze de schoonheid van de natuur te laten zien, wilde ik hun ogen openen. Ik hoopte dat ze zich hierdoor zouden bedenken en het afval niet meer zouden dumpen.” vertelt Garrick. Selikor, het afvalverwerkingsbedrijf van Curaçao, hoorde van zijn actie en gaf Garrick de opdracht om nog zes van deze Vogel-muurschilderingen te maken, op vergelijkbare plekken op het eiland.
Opeens bereikte zijn werk het effect waar hij al die tijd naar op zoek was geweest. De theoretisch illegale graffiti werd niet langer gezien als vandalisme, maar werd gewaardeerd als Street Art en begrepen voor de dieperliggende boodschap.
Als ik hem vraag naar zijn persoonlijke favoriet, antwoordt hij: “Urban Angel. Het was eigenlijke mijn eerste echte muurschildering. De hele reis begon met deze eerste. Na een heftige ‘break up’ met mijn toenmalig vriendinnetje was ik erg emotioneel en zocht een uitlaatklep voor mijn gevoelens. Ik koos een plek. Een achterdeur, in een klein steegje aan de Elias R.A. Moreno Boulevard in Saliña. Deze buurt was erg onrustig in die dagen: berovingen, schietpartijen, vechten… Ik wilde iets bijdragen aan meer veiligheid. Positieve emoties oproepen door iets moois toe te voegen aan de omgeving.
Op de zondagochtend van het kindercarnaval vermoedde ik dat het heel rustig zou zijn in de wijk. Ik had bedacht dat iedereen, inclusief de politie, die dag in Otrabanda zou zijn. Met verf en spuitbussen ging ik het steegje in en al snel verloor ik mezelf in mijn werk. In eerste instantie merkte ik niet dat er een bewaker op me af kwam lopen. Pas toen hij dichterbij kwam, zag ik hem over mijn schouder. Even stond ik aan de grond genageld, maar raapte mijn moed bij elkaar en draaide me om. De bewaker stond roerloos achter me en staarde omhoog naar de muurschildering. Hij deed geen enkele poging om me tegen te houden of weg te sturen. Hij stond daar heel rustig, volledig onder de indruk, te kijken naar mijn werk.
Op dat moment besefte ik dat het iets bijzonders was, dat hetgeen dat ik nu creëerde iets unieks was. Het voelde totaal anders dan alle graffititekeningen van voorheen, totaal anders dan het spuiten van mijn naam op een verlaten pand. Dit voelde echt als het creëren van kunst.”
Meer informatie over Garrick Marchena vind je op zijn website: http://gmarchena.com/ en wil je meer weten over de kunst en kunstenaars op Curaçao check de website van Curaçao Art: http://curacao-art.com/. Maar houd vooral ook onze website in de gaten, voor binnenkort weer een nieuwe: Maak kennis met…
