WILLEMSTAD – Jermain Ostiana is een schrijver, dichter en activist uit Curaçao. In een opiniebijdrage in The Guardian legt hij uit wat er schort aan de Nederlandse excuses voor de slavernij en het daaropvolgende kolonialisme.

Opinie | door Jermain Ostiana

Elis Juliana, een dichter, kunstenaar en intellectueel van Curaçao, die in 2013 stierf, zei ooit: “De littekens op de voeten van mijn volk van de Nederlandse slavernij zijn nog steeds brullende pus.” Het is een levendige uitspraak die de dominantie weergeeft van de Nederlandse politieke en economische macht over de zwarte bevolking van Curaçao en zijn zustereilanden, waaronder Saba, Sint Eustatius, Bonaire, Aruba en Sint Maarten. En dat geldt nog steeds – zelfs na de verrassende excuses van Nederland vorige maand voor de wreedheden van de Nederlandse slavernij in de regio.

In die verontschuldiging zei premier Mark Rutte: “Vandaag bied ik namens de Nederlandse regering excuses aan voor het handelen van de Nederlandse staat in het verleden: postuum aan alle tot slaaf gemaakten die wereldwijd onder dat handelen hebben geleden, aan hun dochters en zonen, en aan al hun nazaten tot in het hier en nu.”

Wat hij niet vermeldde, is dat deze aankondiging werd gedaan zonder inbreng van de mensen aan wie hij zijn excuses aanbood. Het opleggen van zo’n ingrijpend besluit als een eenrichtingsaankondiging van bovenaf, vertelt alles over de hiërarchie die nog steeds de betrekkingen tussen Nederland en zijn voormalige koloniale bezittingen regelt. De verontwaardiging die gepaard ging met de aankondiging was terecht.

Maar eerst de geschiedenis. Nederlandse koloniën in het Caribisch gebied , die het centrum waren van de genocidale slavenhandel tijdens de zogenaamde ‘gouden eeuw’ in Nederland, bleven zo tot 1954, toen de regering uiteindelijk instemde met een semi-dekolonisatie van haar territoria.

De heersende blanke minderheidselites onderhandelden over een unie van zes eilanden, de Nederlandse Antillen, die tegen de 21e eeuw, na een reeks referenda, een regeling was geworden waarbij drie eilanden, ontdaan van hun zelfbestuur, rechtstreeks vanuit Nederland worden bestuurd als gemeenten, en drie andere eilanden ‘autonome landen’ zijn binnen het Koninkrijk der Nederlanden.

In werkelijkheid worden de overheidsuitgaven in de autonome landen onder de loep genomen en hebben ze Nederlandse goedkeuring nodig van een toezichtsraad . Sociale voorzieningen beschikken over onvoldoende middelen, waardoor mensen gedwongen worden in armoedige omstandigheden te leven. Basisscholen op Curaçao bijvoorbeeld – waar het Nederlands wordt bevoordeeld boven de lokale taal, het Papiamentu – falen keer op keer. Met woedende droefheid zie ik dat onze Caribische samenlevingen onderontwikkeld blijven, constant belegerd door de koloniale machten.

Maar de verontschuldiging overschaduwt een nog grotere gruweldaad: het uitwissen van de geleefde ervaringen van mensen in het Caribisch gebied, die begrijpen dat de schade van vroegere slavernij niet stopte na de afschaffing, maar alleen muteerde in onderdrukkend Nederlands overheidsbeleid en economische uitbuiting.

Dit manifesteert zich vandaag de dag door afhankelijkheid van het Nederlandse toerisme , waarbij Europeanen het eigenaarschap van de industrie domineren. Je ziet het in gentrificatieprojecten die zwarte gemeenschappen verdringen . Of het “starre opleggen” van begrotingsregels door een “politieke elite die zich dichter bij Den Haag voelt” dan de mensen in de regio, in de woorden van een voormalig centrale bankier .

Nederlanders presenteren Bonaire als succesmodel van een overzees gebiedsdeel. Wat niet wordt genoemd, naast de wijdverspreide armoede , is de hangende Greenpeace – klimaatrechtzaak tegen de Nederlandse staat wegens het niet investeren in bescherming tegen klimaatverandering, zoals in Nederland. Sint Maarten is het levende bewijs dat orkaan Irma meer mededogen had dan de Nederlandse regering, die na de ramp van 2017 valse beloften deed van financiële herstelhulp .

Het koninklijk bezoek van koning Willem-Alexander, koningin Maxima en kroonprinses Catharina-Amalia aan de eilanden eind deze maand biedt de gelegenheid om de Nederlandse staat ter verantwoording te roepen voor de structurele onderontwikkeling van het Caribisch gebied.

De economische en geopolitieke grondgedachte dat zwarte mensen zichzelf niet kunnen regeren, gaat helemaal terug tot de tijd dat hun slavenschepen met een koninklijk mandaat onze voorouders met geweld naar deze kusten brachten. Vandaar de eeuwige niet-nakoming van hun verplichting om deze eilanden economisch, sociaal en cultureel soeverein en zelfvoorzienend te maken.

Een verontschuldiging van een dergelijke omvang door een premier kan alleen zinvol zijn als er een oprechte inzet is voor een volledig proces van herstel, geleid door en voor Caribische gemeenschappen, en verankerd in wetgeving.

De gemeenschappen die lijden onder het Nederlandse neokolonialisme zullen samen moeten komen om een ​​agenda te bepalen. Herstelrechtspraak zou eruit kunnen zien als constitutionele regelingen waarbij de Caribische volksvergaderingen de enige architecten van het beleid worden. Het kan de vorm aannemen van klimaatherstelbetalingen van de Nederlandse Koninklijke Shell of het verwijderen van de functie van gouverneur uit het koloniale tijdperk, het afwijzen van verfoeilijke studentenschulden of het geven van sleutelposities in de publieke sector aan zwarte inwoners.

Nederlanders profileren zich als wereldkampioen mensenrechten en profileren Den Haag als de hoofdstad van het internationaal recht. Een van de belangrijkste grondbeginselen van herstellende gerechtigheid voor koloniaal geweld onder internationaal recht is stopzetting en de garantie van niet-herhaling; tot op de dag van vandaag blijft het een principe waar ze zich nooit aan hebben gehouden.

Het wordt tijd dat wij in de Nederlandse Cariben ons verzetten tegen het koloniale idee dat onze huizen een ruimte van onvrijheid zijn, en politieke structuren creëren die ons naar echte vrijheid leiden.