‘We zijn allemaal broeders’: Terugkijken op een geweldig optreden van de broers Roy en Elmer Louis
WILLEMSTAD – Ter gelegenheid van het vierjarig jubileum van de Kathedraal van Dooren heeft programmeur Burney Cruden twee Fund Raising-concerten georganiseerd. Cruden, zelf een gepassioneerde kunst- en fusion- jazz liefhebber: “Ons team met Etienne Pieters en Frouwkje Smit kunnen samen met de Kathedraal van Doornen een podium bieden aan zowel (jonge) artiesten als aan het publiek. We zijn dan ook enorm dankbaar dat dit is gelukt.”
Door May Peters
“Kennisoverdracht van gevestigde muzikanten naar jong talent vind ik heel belangrijk. Het is eigenlijk een platform dat we hebben gecreëerd voor musici zodat ze meer exposure krijgen voor een meer divers (nationaal en internationaal) publiek. Daarnaast is er ook behoefte vanuit de gemeenschap om meer naar internationale jazz stijlen te luisteren.”
In die behoefte voorzagen twee van die gevestigde musici, de Curaçaose broers Roy en Elmer Louis, die al decennia in de Duitse ‘Jazz en Latijnse muziek hoofdstad’ Keulen wonen. Het eerste concert was uitverkocht.
Het is opvallend: ze zien er na al die jaren van hard werken nog steeds hetzelfde uit. Elmer met een strakke hoofddoek en Roy met een sjaaltje in zijn lange haar. Na optredens en producties over de hele wereld, waren deze concerten een prachtige gelegenheid voor muziekliefhebbers om hun hart op te halen aan Electric Jazz/Fusion van het hoogste niveau.
En hoge kwaliteit was het. Het openingsnummer Tutu (1986) van Miles Davis, nam ons meteen terug naar jaren ’70 – 80, het tijdperk van de synthesizers, sequencers en drummachines. Met een zeer gevarieerd programma bracht de band een hommage aan de Electric Jazz, de Fusion en haar iconen: John Mc Lauglin, Joe Zawinul, Billy Cobman, David Sanborn, Jaco Pastorius en de Isley Brothers.
Als componist was Roy Louis was zelf onderdeel van de ontwikkeling van deze stroming in Duitsland, begin ’70-er jaren met de band Passport o.l.v. Klaus Doldinger en Head Heart & Hands. En ook hier in Curaçao een halve eeuw later kwamen hoofd, hart en handen er op virtuoze wijze aan te pas.
Van de vijfkoppige band en van het, op beide avonden in grote getalen aanwezige publiek wat luid applaudisseerde voor de uitmuntende solo’s van gitarist/componist en bandleider Roy Louis, toetsenist Christopher Wallé, en drummer Laverne Leblanc.
Een glansrol was trouwens weggelegd voor Wallé. Als Yu’i Kòrsou heeft hij zichzelf tot dit niveau ontwikkeld via de befaamde Berklee Online Cursussen én mentorschap van lokale meesterpianisten Ronchi Matthews en Randal Corsen.
Op onze vruchtbare bodem, waar hij geïnspireerd werd door musici als Cedric Dandare, Eric Calmes, Jeancarl Medina, Gedion Chandler, Dennis Aalse, Ravello Antoine, Elvoy Isenia, Renato Mingeli, Jose Gregorio, Tune Stret, Gio Fuertisimo, Heshel Rosario, Tune Stret, Konstant, liet Chris Wallé nu op verbluffende wijze zien dat hij ook de taal van de electric jazz/fusion beheerst!
Zijn plezier om ‘eindelijk’ de Space geluidjes van stal te halen in Chick Corea’s Space was aanstekelijk. Terwijl hij zich met het grootste gemak bediende van het hele arsenaal aan jazz toonladders, harmonieën, grooves en zelfs salsa guajeos! Zijn gecomponeerde duet Hick ups, wat hij samen met de eveneens uitmuntende drummer Laverne Leblanc de eerste keer voor het voetlicht bracht, was één van de hoogtepunten van de avond. Evenals zijn vertolking van Amazing Grace/ What a Friend We Have in Jesus, die in een Kathedraal natuurlijk helemaal iets heiligs had. Between the sheets van the Isley Brothers werd door onze eigen Louis Brothers zeer groovy vertolkt, met Rensley Pineido op bas..
Master of Ceremony Frans Heiligers: “De band speelde twee avonden anders, omdat men natuurlijk zoveel improviseert. Het publiek wat er vrijdag was geweest, krijgt nu een ander concert!” Men genoot zo voor een tweede keer van de head arrangements van o.a. The Chicken, Chicago Song, Stratus, Oakland Stroke, Gypsy. Elk stuk met zijn eigen boodschap. Bv. Minuano van Pat Metheny, een prachtige 6/8 maat. Electronische klanken op een Afrikaans bedje. Hoogwaardige Fusion van eigen bodem!
Elmer Louis was een sfeerbepaler op zijn uitgebreide percussie set, zoals in de intro van Fragile waarna zangeres Tirsa Andrade (Suriname) het nummer van Sting in een langzame samba vertolkt. Het is duidelijk waarom Louis wilde dat het publiek de tekst meekrijgt, die nog nooit zo actueel was als nu! Dat gevoel van kwetsbaarheid weet Andrade goed over te brengen.
If blood will flow when flesh and steel are one
Drying in the color of the evening sun
Tomorrow’s rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetime’s argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
De solos van Roy Louis en Chris Wallé zorgden voor die weldadige regen; waarna Louis zich openlijk afvroeg: “What can one say after this…? We all are brothers.”
Het concert werd afgesloten met het swingende Trains, waarin ICT-er Wallé zich nog even kon uitleven met een stoomlocomotief, die ons terug in de tijd bracht…
Roy Louis vertelde na afloop dat Miles Davis en het Mahavishnu Orchestra toonaangevend voor de Electric Jazz stroming waren. “Het was een uiting van diverse factoren. De moord op de Kennedy’s, Martin Luther King. De politieke ontevredenheid.”
Waar hebben we dat meer gehoord?
“Vergeet vooral niet, de hippies in LA! Die riepen om vrijheid en gelijkrechtigheid.”
En ineens weet ik waarom Roy en Elmer Louis er nog hetzelfde uitzien…