Fotografe Berber van Beek geeft met haar project ‘The Hidden Voices of Illegal Venezuelans on Curaçao’ een stem aan ondergedoken ongedocumenteerde Venezolanen op Curaçao. Van Beek wil hun persoonlijke ervaringen delen met de Curaçaose gemeenschap en daarbuiten.

Om de personen die zij heeft geïnterviewd te beschermen, houden zij op de foto een masker voor en maken ze gebruik van een pseudoniem. Deze week een gesprek met Maria. Zij is 38 jaar oud, heeft drie kinderen, van wie twee op Curaçao wonen en een in Venezuela.

Hoelang ben je al op Curaçao?
3 jaar.

Hoe ben je gekomen?
Met het vliegtuig.

Wat doe je voor de kost?
Grafisch ontwerper en marketeer.

Waarom vertrok je van huis?
“Om te beginnen, mijn partner woont al jaren op Curaçao. Het was eigenlijk de bedoeling dat hij terug zou gaan naar Venezuela om daar een restaurantje te openen, maar vanwege de onveiligheid en het gebrek aan voedsel in Venezuela, was dat onmogelijk geworden. Het is erg gevaarlijk daar. Begrijp je? In Venezuela zag ik geen toekomst. Het is heel moeilijk. Ik nam de beslissing om met mijn kinderen naar Curaçao te komen, ondanks het besef dat mijn bestaan op Curaçao ook niet makkelijk zal zijn. Toch besloot ik de kans te wagen.”

Wat mis je het meeste van Venezuela?
“Mijn familie, mijn moeder en mijn dochter die er nog steeds zijn. De warmte van mijn familie. Iets waarvan ik vind wat wij Venezolanen hebben. Het is moeilijk uit te leggen. Misschien heeft het te maken met onze cultuur. Hoewel ik me hier heb aangepast. Ik hou echt van Curaçao. Ik vind het heel mooi, er zijn heel aardige mensen. Maar ik heb de warmte van mijn familie nodig. Van mijn ouders en broers. Mijn leven is van de ene op de andere dag compleet veranderd en omdat ik illegaal ben, kan ik ze niet zien. Als ik een legale status had, zou ik ze kunnen zien en zou het gemakkelijker zijn. Ook het feit dat je niet in staat bent om vrij rond te lopen; het gevoel alsof je een grote misdaad hebt begaan maakt het allemaal heel moeilijk. Het is stressvol om in angst rond te lopen. Zelfs als het alleen gaat om naar het werk te gaan. Ik ben altijd gestrest en angstig.”

Wat is je droom?
“Stabiliteit hebben; om te werken en om te leven als een gewoon persoon; een normaal leven hebben zonder angst voor (politie) controles op straat.”

Wat zou je doen als de situatie in Venezuela zou veranderen?
“Ik heb er al vaak over nagedacht en ik denk dat ik wat tijd zou nemen om mijn terugkeer goed te plannen. Ik hoop wat geld te sparen dat ik ergens in kan investeren. Misschien in iets dat verband houdt met mijn beroep. Ik kan hier zelfs veel ideeën opdoen omdat ik hier veel heb geleerd. Ik kwam hier aan en wist niet veel over talen, ik wist niets van koken. Ik heb kookkunst, talen en vele andere dingen geleerd. Misschien zou ik veel van de lessen die ik in het buitenland heb geleerd in de praktijk kunnen brengen.”

Heb je misschien een boodschap voor de mensen die dit lezen?
“Velen van ons bevinden zich in deze situatie. We leven in moeilijke tijden, maar altijd met hoop en geloof. Waar we ook aankomen, willen we niet afhankelijk zijn van welke regering dan ook. We zoeken geen schuilplaats, of willen in een schuilplaats zijn. We willen de kans krijgen om te werken. Om de economie van de plaats waar we aankomen, te ondersteunen. We willen geen last zijn. Dat wil ik in een paar woorden zeggen.”