AMSTERDAM – Veel musea en theaters in Nederland worstelen er nog steeds mee: hoe krijg je bijvoorbeeld meer mensen met een Caribische en Surinaamse achtergrond bij hen in de zaal? Bij de expositie over koningin Juliana in Amsterdam, komt er toch nog een groep kijken dankzij Izaline Calister en Howard Komproe, schrijft Sam Jones van het Caribisch Netwerk.

In de Nieuwe Kerk is de komende weken de tentoonstelling ‘De eeuw van Juliana’ te bekijken. Meer dan tweehonderd herinneringen (zoals een koets, haar galajurken en oude films) worden tentoongesteld. Grote foto’s en reproducties van de voormalige koningin staren je aan.

Comedian Howard Komproe is gevraagd om de ‘theatrale ode aan Juliana’ te organiseren. Hij heeft voor vier theater-avonden bekende artiesten uitgenodigd, zoals schrijver Abdelkader Benali, comedian Sanne Wallis de Vries en zangeres Izaline Calister. De bedoeling: een andere kijk op de verhalen over het koningshuis.

Benali wijst in zijn toespraak erop dat Marokko het eerste land was dat het koninkrijk Nederland heeft erkend. De Vries bespreekt haar ongemakkelijk Indische achtergrond en neemt de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema op de hak.

Deze week heeft Izaline Calister de sterren van de hemel gezongen, nadat ze zelf een kijkje nam. Koningin Beatrix kent ze beter, maar de zangeres is door de expositie meer over Juliana te weten gekomen. “Ik heb wel bewondering voor hoe ze dat heeft gedaan”, vertelt Calister. “Ze had moeite met het koningschap en ze dacht veel na over haar relatie.”

Van haar oudere tantes kent ze verhalen over koningin Juliana en ‘de overspelige’ prins Bernhard. “Ik zing bijvoorbeeld I guess he’s not for me, dat gaat over iemand die twijfelt of het nog wel goed komt met de liefde van je leven.”

De oma van gastheer Howard Komproe heet ook Juliana. Hij heeft meegemaakt dat de oudere generatie Surinamers ‘erg begaan zijn met het koningshuis.’ Maar zelf heeft de comedian niet zo veel met het koningshuis, vertelt hij aan het publiek.

“Aan de ene kant vind ik het een mooi romantisch, sprookjesachtig ding. Je wordt in het buitenland ook nog daarop aangesproken. Ik was onlangs ik Argentinië en daar zijn ze heel trots op Máxima. Aan de andere kant vind ik het gek dat deze mensen geen belasting hoeven te betalen maar dat er in hun familie wel een huisjesmelker zit.”

Er zijn ook een paar Caribische jongeren af gekomen op de ‘theatrale ode aan Juliana’. “Ik kom voor het theater-gedeelte, voor Howard”, zegt een jongen die op Curaçao geboren is. “Ik heb weinig tot niets met het koningshuis, maar nu ik er toch ben neem ik ook een kijkje op de expositie,” voegt hij er lachend aan toe.

“Ik kom voor de deejay”, zegt een andere jongere. Bij de expositie wordt veel muziek gedraaid: r&b en een mix van Afro, Caribische en Surinaamse stijlen. “Ik heb getwijfeld of ik naar de tentoonstelling Juliana zou komen. Maar ik hou van de combinatie van theater en museum dus dacht ik: dit is te gek! Ik kom toch stiekem even kijken.”

Een andere jongen met een Caribische achtergrond is ook aan het rondkijken op de tentoonstelling. Hij was eigenlijk óók niet van plan om te komen. “Ik denk dat het belangrijk is dat mensen van kleur een podium krijgen”, zegt hij. “Daarom ben ik hier om ze te supporten.”