De tirannie van de onmacht

Nieuws Curaçao

De tirannie van de onmacht

Dick Drayer

13-06-2020 - 14 minuten leestijd

Minister van Gezondheid Milieu en Natuur, Suzy Camelia Romer ligt de laatste tijd behoorlijk onder vuur. Ze zou een naast familielid hebben bevoordeeld met de gunning van een lucratief project gefinancierd uit de landsmiddelen. Het gebeuren rond T-experience is uitgebreid beschreven door journalist Dick Drayer, maar volgens opiniemaker George Lichtveld is het dossier over Suzy Römer en manlief Carl Camelia, als kennelijk drijvende kracht,veel groter

Opinie | George Lichtveld

Vlak voordat het T-experience schandaal boven water kwam verscheen in de media aantijgingen aan het adres van het bedrijf Blue Factor, dat failliet is verklaard met een nog openstaande schuld van 16 miljoen aan de twee financiers. Te weten Vida Nova (NAf. 10 miljoen) en de Postspaarbank (NAf. 6 miljoen). De laatstgenoemde nagenoeg failliete bank werd recentelijk met veel gebakkelei overgenomen door het Algemeen Pensioenfonds Curaçao waardoor een prangende vraag op de achtergrond verdween: namelijk hoe het komt dat de miljoenenschuld van Blue Factor nooit gevorderd werd door deze financiële instellingen. Dat blijft nog steeds een raadsel. Suzy Camelia Romer is/was aandeelhouder en president-commissaris van dit bedrijf en is naar haar zeggen tot 2014 bij het bedrijf betrokken geweest.

Maar zelfs ook nog voor het Blue Factor verhaal haalde de minister de voorpagina toen door de media uitgebreid verslag werd gedaan over haar betrokkenheid bij het project van de Bachelor in Policing opleiding waar haar echtgenoot Carl Camelia een centrale rol in speelt. De minister reageerde zeer verontwaardigd op het rapport van de Algemene Rekenkamer (ARC), die haar deelname verwijt aan de beraadslaging en besluitvorming in de Ministerraad over dit project en eiste rectificatie. Maar het doet er eigenlijk weinig aan toe wie in deze gelijk heeft, de waarheid is dat aangetoond kan worden dat Suzy Camelia-Romer vanaf 2014 zwaar betrokken is geweest bij het entameren van dit project.

Derden

Allemaal niet-transparante perikelen die mede aangestuurd worden door een bewindsvrouwe die berucht is om haar imago van een door de wol geverfde- en geslepen spindokter waar zelfs doorwrochte lokale politici niet tegenop kunnen. Openlijk en ongegeneerd stoeiend met slinkse verdienmodellen ten faveure van haar clan vindt zij steeds weer haar weg tussen het tamme volk van politici die haar of niet door hebben of haar gewoon niet durven te confronteren, bevreesd voor haar gram of de tantums waar ze bekend om staat.

Haar aanpak is steeds hetzelfde: wanneer zij rekening houdt met een mate van ophef die over haar praktijken kan ontstaan, schuift zij derden naar voren, maar blijft achter de schermen de regie wel strak in handen houden. Wij zagen dat duidelijk gebeuren in de sensatie rondom de gunning aan T-experience voor het project van de verplichte in quarantaineplaatsing. Al gauw eiste secretaris-generaal Sharlon Melfor de verantwoordelijkheid daarvoor op en gaf een uitgebreide verklaring daarover af in de AD-editie van 6 juni 2020. Het stuk is duidelijk een product van meerdere input wat de warrigheid en inconsistentie van het stuk verklaart. Wat als een vergoelijkend verhaal kennelijk bedoeld was, is averechts uitgemond in een openlijke bekentenis van begane procedurele onregelmatigheden, de minister moet toch echt wat doen aan het niveau van haar tekstschrijvers.

Wegkijken

Hoe dan, wij kunnen ons druk blijven maken over een minister die verkeerd in elkaar steekt, feit is dat zij haar twijfelachtige praktijken alleen maar kan uitoefenen omdat haar (politieke) omgeving dat zomaar toe laat en -gewild of ongewild- haar de ruimte daartoe biedt. Het niet optreden en/of stilzwijgen door instituten en personen die net als zij over een mate van staatsmacht beschikken, maakt dat de schuld voor alle door haar begane onregelmatigheden ook bij deze personen en instituten moet worden gelegd.

De lankmoedige-, beduchte- en passieve wegkijk houding die al deze personen en instituten innemen, schept ruimte voor haar tirannie en maakt hen daar medeverantwoordelijk voor, dat is de tirannie van de onmacht.

Suzy Camelia-Romer kunnen wij niet veranderen -het is de aard van het beestje. Zo zit zij nu eenmaal in elkaar. Maar het is triest om de inertie te constateren die haar omgeving ten toon spreidt, wanneer zij wederom haar oneigenlijke omgang met de maatschappij afdwingt.

Hospital Nobo

Een schokkend voorbeeld betreft de wijze waarop de regering de omgang met het project voor de bouw van het nieuwe ziekenhuis (HNO-project) geheel aan de bewindsvrouw had over geleverd. Bij brief van 4 augustus 2017 heeft de stichting SONA, die belast was met het beheer van het project, de Raad van Ministers op de hoogte willen stellen van de knelpunten die de stichting ondervond in de omgang met de minister van Volksgezondheid.

Om ervoor zorg te dragen dat de brief ook daadwerkelijk bij alle ministers terecht kwam en niet in haar lade verdween, heb ik persoonlijk de brief bezorgd in Fort Amsterdam. Aldaar werd druk op mij uitgeoefend de stukken in handen te geven van het secretariaat van haar ministerie. Dat weigerde ik. Het toeval wilde dat op dat moment premier Rhuggenaath aankwam, die op mijn aandringen -en met zichtbare irritatie en weerstand- de stukken voor ontvangst tekenende. Hij voelde waarschijnlijk de bui aankomen. Wat er vervolgens gebeurd is weet ik niet. Feit is dat bij brief van 8 augustus 2017 de premier SONA terugfloot en gehouden werd voortaan alle medewerking te verlenen aan de Ministerieel Regisseur en Toezichthouder.

Stanley Betrian

SONA’s brandbrief werd nimmer inhoudelijk besproken. Alle zijwegen voor opschaling in geval van dispuut werden door de brief van de premier dicht getimmerd. Met deze brief gaf de premier in feite te kennen dat SONA geheel overgeleverd zou worden aan de grillen van deze minister en aan de geldingsdrang van haar altijd trouwe side kick, Stanley Betrian, die toen op de nominatie stond om als ministerieel Regisseur benoemd te worden.

Het Landsbesluit waarbij de ex-gezaghebber uiteindelijk als Regisseur en Toezichthouder werd aangesteld (PB 5 september 2017 no. 17/1922), verschafte hem – met een ruim scala van toegekende bevoegdheden – nagenoeg vrij spel om op elk gebied van SONA’s beheerstaak in te dringen zonder ook maar voor het minste aansprakelijk te kunnen worden gesteld.

Ruzie zoeken, opspelen en moeilijk doen zonder de gevolgen daarvan te dragen, zo’n job wil iedereen wel hebben, vooral wanneer het rijkelijk wordt betaald. De Ministerieel Regisseur en Toezichthouder heeft het Land al miljoenen gekost en heeft nagenoeg geen enkele toegevoegde waarde voor het project gehad. Zeker nu gebleken is dat het allemaal veel duurder is geworden, veel langer heeft geduurd en uiteindelijk ook behoorlijk chaotisch is verlopen.

Terreur

Maar goed, enkele van haar trouwe clan-leden zijn aan een goede baan geholpen en hebben daar behoorlijk aan verdiend en daar gaat het tenslotte om. De terreur van de ministeriële toezichthouder die SONA onderging, kon nergens aangekaart worden vanwege de de afstandelijke houding die de premier en de andere ministers innamen. Erger nog, als klap op de vuurpijl had minister Camelia Romer een vergadering van de Staten georkestreerd die op 12 april 2018 plaats plaatsvond. De directie van SONA werd voor die vergadering uitgenodigd om aan de tand te worden gevoeld over de ontwikkelingen rondom de bouw van het ziekenhuis.

Het werd een schandelijke vertoning, een waar dieptepunt in de Curaçaose parlementaire geschiedenis, waarbij de minister met een schreeuwerige not-on-my-watch pantomime de toon zette voor een van de meest beschamend verlopen zittingen van onze volksvertegenwoordiging. Een van de parlementsleden stond zelfs als een complete idioot te zwaaien met handboeien. Schrikbarend hoe een minister een heel parlement op het verkeerde been kan zetten en volksvertegenwoordigers kan opzetten tegen het enige instituut dat naar eer en geweten het ziekenhuis-project zo snel- en efficiënt mogelijk tot een goed einde wilde brengen.

Voor de goedwillende directie van SONA was dit een uiterst frustrerende ervaring. SONA danste niet naar haar pijpen en diende dus op haar plaats te worden gezet. De minister schroomde er niet voor om de hele volksvertegenwoordiging te mobiliseren en voor haar afstraffende karretje te spannen, de parlementsleden hebben nimmer door gehad waar zij eigenlijk voor misbruikt werden. Dat zij dat heeft kunnen bewerkstelligen pleit voor haar politiek manipulatief vermogen maar zegt tegelijkertijd ook veel over het kneedbare- en beïnvloedbare gemoed van onze volksvertegenwoordigers.

Handige minister

In een situatie waarin leiderschap ontbreekt, er geen collectieve ministeriële verantwoordelijkheid wordt erkend en een ieder beducht is voor mevrouw Camelia-Romer’s hoon en toorn kan deze ‘handige’ minister haar gang maar gaan, grijpt ze haar kansen en gijzelt zij het hele politieke platform om haar agenda’s te realiseren. Zo protesteert niemand wanneer zij openlijk afstand neemt van het hele Blue Factor gebeuren waarmee zij zich dan tegelijkertijd ook distantieert van de oninbare miljoenenschuld die dit bedrijf heeft veroorzaakt.

Niemand maakt zich ook druk wanneer zij als Statenlid schaamteloos mee stemt in de Staten ten faveure van het Bachelor in Policing project van haar echtgenoot, Carl Camelia. Tevens staat niemand uit de regeringskringen op om het voor de Gouverneur op te nemen wanneer Römer (in haar hoedanigheid van minister (!) openlijk verkondigt dat het Gouverneursinstituut niet meer van deze tijd is. Ze deed die uiting puur omdat ook deze Gouverneur weigert naar haar pijpen te dansen.

En wie kan haar eigenzinnige besluit niet herinneren, waarbij zij bepaalde dat artsen ouder dan 65 jaar met ingang van dit jaar geen aanbod meer krijgen om SVB-patiënten te behandelen. Een besluit dat zij motiveerde met het argument dat zulks noodzakelijk is voor de verjonging en doorstroming van het artsencorps, echter zonder uit te leggen waarom dit verjongingsproces ten goede komt aan de Volksgezondheid. Volstrekt willekeur die vrijwel de hele zorgsector op de kast joeg en voor veel maatschappelijke onrust zorgde maar geen enkele reactie uitlokte van de regering. Die hield zich muisstil en gedeisd op de achtergrond.

Retainercontracten

Ook zou men verwachten dat er op zijn minst een onderzoek zou komen ter herevaluatie van retainercontracten met FCW-Legal. Ik had immers mijn rechtszaak tegen dit advocatenkantoor gewonnen en het oneigenlijke declaratiegedrag in verband met aan de overheid verleende retainerdiensten, blootgelegd.

Niets van dat alles, wat uitermate vreemd is voor een regering die vanwege de precaire financiële situatie al het mogelijke zou moeten ondernemen om kosten te drukken. Of dit onderzoek is nagelaten vanwege de omstandigheid dat het hier gaat om een advocatenkantoor waarvan de schoonbroer van de minister partner is. wie zal het zeggen?

Franklin Sluis

Wanneer de directeur van Bureau Telecommunicatie en Post, Franklin Sluis, de maatschappelijke verontwaardiging over zijn extreme hoge salaris goed probeert te praten door te zeggen dat hij daarover niet heeft onderhandeld maar dat het hem is aangeboden, komt het bij geen enkele overheidsinstantie om die wereldvreemde bewering te onderzoeken. Indien de heer Sluis daar niet om heeft gevraagd hoe komt het dan dat hem een salaris is aangeboden dat het dubbele bedraagt van het salaris van zijn voorganger? Komt dat zomaar uit de lucht vallen? Wie heeft dat bepaald en goedgevonden en waarom? Suzy Camelia-Romer was minister van Verkeer en Vervoer vermeed een onderzoek omdat haar rol in het besluitvormingsproces zou kunnen blootgelegd worden.

Suzy Camelia-Romer is een symptoom van een regering bestaande uit bewindsvoerders die niet in staat zijn om als collectiviteit op te treden waardoor zij onder meer excessen van collega’s dulden zolang men daar zelf niet voor aangesproken meent te kunnen worden. Sowieso dus geen collectief bestuur waardoor het kabinet geen specifiek politiek signatuur draagt en dus ook niet in staat is om bestuurlijke richting te geven. Het enige wat hen verbindt is de vrees voor het uiteenvallen van het kabinet. Frenemies dus, die elk bezig zijn met hun eigen agenda en elkaar daar ook de ruimte in gunnen. En dit alles onder het voorzitterschap van een premier die zijn tent kennelijk niet in de hand heeft.

Die setting van ‘free for all’ is natuurlijk koren op de molen van Suzy Camelia-Romer wiens ambitie voor het ministerschap voor een aanmerkelijk deel gevoed schijnt te worden door de kansen die de functie met zich meebrengt om verdienmodellen voor eigen doelgroep te exploiteren. Die insteek maakt haar enigszins anders dan de rest. Waarbij ik meteen wil opmerken dat het grootste kwaad en de grootste bedreiging van onze rechtsstaat niet zozeer zit in haar pogingen om haar doelen te bewerkstelligen, maar veel eerder in haar inerte omgeving die de mogelijkheden daartoe open laat en haar dus de gelegenheid daartoe biedt. Dat is verontrustend.

Rechtstaat

Curaçao gaat het niet redden met een dergelijke weke politieke gesteldheid. Dit wegkijken begint onderhand een gevaar op te leveren voor onze rechtsstaat. Weinig realiseren wij ons dat het profiel van onze regering niet veel verschilt met dat van de Venezolaanse regering waar ook iedereen wegkijkt en elkaar niet durft aan te spreken.

Het enige verschil met onze zuiderburen is de graad van kwaadaardigheid, waar wij minister Camelia-Romer de ruimte geven om familieleden en vrienden te bevoordelen geven de bewindvoerders in Venezuela elkaar de ruimte voor het bedrijven van keiharde criminaliteit (drugshandel, goudsmokkel en witwaspraktijken). Zover is het bij ons echter (nog) niet.