Ze is inmiddels zeventig, maar nog steeds geldt de actrice en zangeres als een van de grootste stijliconen van de vorige eeuw. Haar uitdossingen zijn legendarisch, de videoclips bij haar hits klassiekers. Ze hoeft niets meer te bewijzen in de muziekwereld, maar toch blijft het spannend om te zien of ‘la Jones’ haar status waar kan maken.

Luister hier naar een compilatie van de zaterdagavond met Jeroen Jansen (5’49 )

Daar hoeft niemand zich na zaterdagavond meer zorgen om te maken. Jones overtuigde vanaf de eerste minuut, en zette een dijk van een show neer, waar menig jong artiest nog wat van kan leren.

Uiteraard is ze geen Aguilera, maar ze haalt er alles uit wat erin zit. Kippenvel ontstaat wanneer ‘Slave to the Rhythm’ ingezet wordt, niet alleen omdat ze dat spatzuiver zingt, maar ook vanwege de show waarin ze het publiek uitvoerig betrekt. En dan vergeten we nog de hoelahoep te melden, die zeven minuten lang om haar middel draait terwijl ze zingt, grapt en ontroert.

U volgt het niet meer? Begrijpelijk, maar zo vol met symboliek en goeie muziek zaten haar vijf kwartier. Dit was oprecht, muzikaal, warm en humoristisch: het stijlicoon van weleer is nog lang niet versleten.

De geschiedenis in met Burt Bucharach

Twee jaar geleden stond hij al geprogrammeerd voor het festival: de legendarische tekstschrijver en componist Burt Bacharach. Toen moest hij vanwege lichamelijke ongemakken afzeggen, maar zaterdag stond hij dan alsnog op het Curaçaose podium. Het publiek werd getrakteerd op een schier eindeloze reeks van hits die het Bacharach-stempel dragen: van ‘A House is not a Home’ tot ‘Do you know the Way to San Jose?’: ze werden allemaal vakkundig voorgedragen door een batterij topvocalisten, een stevig orkest en de subtiele pianobegeleiding van de meester zelf.

Maar het was niet alleen de parade van ‘easy listening’-hits die het optreden van Bacharach zo de moeite waard maakte. Een extra attractie waren de smaakvolle anekdotes van de 90-jarige muzieklegende: het publiek luisterde geboeid naar de ervaringen met wereldsterren. De mensen in de zaal hingen aan zijn lippen, maar ook Bacharach zelf liet het niet onberoerd: met een brok in zijn keel eerde hij Aretha Franklin.

Om daarna direct weer van wal te steken met de volgende lijst aan hits, afwisselend uitgevoerd door de vocalisten John Pagano, Donna Taylor en Josie James. Nee, wie spektakel zocht moest elders zijn, maar elk festival heeft ten minste één moment nodig waar de muziekgeschiedenis geëerd wordt, smaakvol en integer: Burt Bacharach deed dat als geen ander.