WILLEMSTAD – De protesten tegen de plannen van het kabinet Pisas voor de kustgebieden nemen toe. Er is onvrede over de voorgestelde betonnen bouwprojecten in baaien zoals Caracasbaai en Lagun, die de lokale gemeenschap buitensluiten en de karakteristieke elementen van deze plekken bedreigen. Volgens critici, zoals Frans Heiligers, gaat het om prestigeprojecten zonder openbare aanbestedingen, puur voor de grootheidswaan van enkele bestuurders. Heiligers pleit voor kleinschalige, duurzame verbeteringen aan de infrastructuur, zoals toiletten en parkeervoorzieningen, die de lokale bevolking veel meer ten goede zouden komen dan de geplande megaprojecten.

Opiniebijdrage door Frans Heiligers

De protesten zijn steeds luider en omvangrijker geworden tegen allerlei achterkamer-plannen waarmee het kabinet Pisas met een blik op verkiezingen van maart 2025 ineens op de proppen komt. Ze willen dat de baaien, die nog voor eenieder gratis toegankelijk zijn, worden omgetoverd tot monstrueuze betonnen constructies die de karakteristieke elementen ervan bruusk verdringen en waar de lokale bevolking zich straks niet meer thuis voelt. En dat puur en alleen om de grootheidswaan van bestuurders te accommoderen?

Ik waag me niet om te speculeren welke ‘friends & families’ hiervan profiteren, maar kan me niet herinneren iets van openbare aanbestedingen hiervoor te hebben gezien. De lokale gemeenschap is er allerminst mee gediend. Awor ta pueblo su bùrt? Juist de pueblo is hier moedwillig buiten gehouden. Dan mag je onmogelijk applaus verwachten. Nu willen ze wel praten, maar meer om de zaak te sussen.

Al vanaf begin dit jaar maak ik me zorgen over de ‘grootse plannen’ voor Caracasbaai, waar net als mij velen, gepensioneerden en alle anderen, met enige regelmaat een frisse duik nemen. Wat ons voor daar wordt voorgespiegeld doet mij denken aan de bouw van een derde megapier. Eén grote betonmassa!

Megalomaan denken verwijst naar een manier van denken waarbij de overheid grootse, ambitieuze of overdreven ideeën heeft, vaak zonder realistisch te zijn of rekening te houden met de daadwerkelijke behoeften of beperkingen. Het kan worden gekenmerkt door een overmatige focus op prestige, macht of grootschaligheid, waarbij persoonlijke of politieke belangen vooropstaan, en waarbij het belang van de gemeenschap of praktische uitvoerbaarheid vaak wordt genegeerd. Dit soort denken leidt vaak tot plannen of projecten die onnodig grootschalig en kostbaar zijn, terwijl eenvoudiger en effectievere oplossingen over het hoofd worden gezien.

Al die reizen naar Dubai pakken klaarblijkelijk niet gunstig uit voor ons hier. Terecht dat mensen in verzet komen tegen het slachtofferen van Lagun, Jeremi, Caracasbaai en wie weet straks ook Santa Cruz (waar ik me al sinds meer dan vier decennia als hobbyvisser thuis heb gevoeld) puur en alleen omdat een selecte groep politici hiermee de sier wil maken.

Ter verdediging voerde de premier aan dat dit geld nog dit jaar moet worden besteed om het niet kwijt te raken. Prima, maar in plaats van deze fondsen uit te geven aan zulke geldverslindende prestigeprojecten, besteed het aan upgrading van een eenvoudige, maar meer duurzame en passende infrastructuur, zoals toiletten, trappen, hellingen voor de rolstoel, kleedhokjes, douches, BBQ-pits, sleephellingen voor boten, vuilophaal, parkeerplaatsen etc.

Dat kost een fractie van wat ze nu willen uitgeven, maar daar hebben zowel de lokale bevolking (inclusief vissers) als bezoekers aan ons eiland wel veel meer aan dan wat er nu geprojecteerd staat. Dan is het ook te behappen om voor het nodige onderhoud te zorgen, toevallig iets waar de overheid nou niet bepaald in uitblinkt. Laat staan als die betonmassa’s er komen! God behoede ons.

Kortom, de overheid moet zich niet begeven op het terrein van projectontwikkelaars, want daarvoor heeft het overheidsapparaat nu eenmaal de expertise niet in huis. Laat dergelijke megalomane ideeën achterwege.