Het was echt niet de eerste keer dat de pianowereldster Michel Camilo Curaçao aandeed. De 64-jarige Dominicaan stond zeker twee keer eerder op een lokaal podium en hij is vertrouwd met het eiland, niet in de laatste plaats omdat hij hier op huwelijksreis ging met zijn vrouw. En toch is elke hernieuwde kennismaking met Camilo een avontuur waar iedere jazzliefhebber bij wil zijn. De lokale muziekscene nam om 22.30 uur bezit van de eerste vier rijen voor de Celia stage en dat betaalde zich uit: het werd een spectaculair concert waar nog lang over nagepraat wordt.

Luister hier naar een deel van het concert met commentaar van pianist, componist en arrangeur Randal Corsen (34’19”)

Er is een reden waarom deze act consequent wordt aangekondigd als ‘het Michel Camilo Trio. Puur en alleen verwijzen naar de bandleider doet dit bijzondere gezelschap geen eer aan. Drummer Dafnis Prieto en bassist Ricky Rodriguez zijn niet slechts goedmoedige begeleiders van het pianofenomeen. Ze trekken en sleuren net zo goed, het zijn beide interessante solisten en bekwaam genoeg om zich door de duizelingwekkende arrangementen van Camilo te spelen.

Een mooi voorbeeld is de verrassende uitvoering van de bebop-klassieker ‘A night in Tunesia’. Je vraagt je op zo’n moment werkelijk af wat dit trio kan toevoegen aan een nummer dat al een miljoen keer gespeeld is door verschillende formaties; amateur en professioneel. Toch keert het trio deze klassieker volledig binnenstebuiten, met pijlsnelle passages, een plotselinge pas op de plaats, gevolgd door Camilo die met zijn percussieve aanpak de indruk wekt dat er ook nog een percussionist in zijn concertvleugel schuilt. De luisteraar weet niet waar die het heeft en komt pas weer op adem wanneer het vertrouwde thema na minutenlang vuurwerk weer klinkt. En zo gaat het keer op keer, ook bij Camilo originals als ‘On Fire’ en ‘And Sammy Walked In’.

In 1979 maakte Michel Camilo vanuit de Dominicaanse Republiek de overstap naar Amerika en begon zijn carrière pas echt. Dat is bijna veertig jaar geleden, en in die tijd ontwikkelde de wat schuchtere begeleider van Tito Puente zich tot een magnifiek pianist en een belangrijke componist, niet alleen van latin stukken. Maar het is uiteindelijk zijn innemende persoonlijkheid die al dat talent een plek in het hart geeft van elke jazzliefhebber. Hij buigt na elke ovatie en op weer een donderend applaus na een solo volgt steevast een brede grijns. Hij legt uit en complimenteert, het publiek kán niet anders dan zich welkom voelen. Dat geldt overal, maar zeker op Curaçao: het eiland heeft dit trio in zijn hart gesloten, maak er maar gerust een vaste waarde van in de komende edities van dit prachtfestival.