Eigenlijk waren de reacties rondom het eerste Curaçaose homohuwelijk allemaal te verwachten. Op social media waren het vooral positieve, liefdevolle felicitaties. En daartussen openbaarde zich de homofobe onderbuik van Curaçao. Berichten met de conservatieve strekking ‘God gaat jullie straffen’ of plat kwetsende humor(?)  als ‘Geef ze een vibrator cadeau’ zagen we natuurlijk van ver aankomen en kan eigenlijk niemand meer shockeren. 

Op politiek gebied voerde Rennox Calmes (TPK) zijn kruisocht met een kansloze missie om de Staatsregeling nog even aan te passen. En ook MFK kwam met de verkiezingen in maart 2025 aantocht, voor zijn religieuze achterban nog even met een statement dat ze toch echt tegen het homohuwelijk zijn. Nederland krijgt de schuld, die zou het hebben opgedrongen. Feitelijk onjuist uiteraard, maar het speelt mooi in op de sentimenten.

Kun je het die conservatieve tegenstribbelaars kwalijk nemen? Ik vraag het me in sommige gevallen af. Verandering veroorzaakt nu eenmaal wrijving. Of het nou verandering op de werkvloer is – een nieuw computersysteem bijvoorbeeld – of in het maatschappelijk leven. De hang om alles bij het oude te laten en gemopper op nieuwigheden zijn van alle tijden. Wennen aan verandering kost nu eenmaal tijd. 

Een mooi voorbeeld is de Zwarte Piet discussie. Het gros van de Nederlanders (én Yu di Korsou) was zich in beginsel toch van geen kwaad bewust? Zelfs Mark Rutte verkondigde met ogenschijnlijke onschuld ‘Zwarte Piet heet volgens mij niet voor niets Zwart’. En kijk nu, zo’n tien jaar nadat Quincy Gario en de zijnen hun campagne startten: het gros van de mensen is eraan gewend, heeft begrip voor de situatie en vindt het ook wel prima zo. Voilá, lang leve voortschrijdend inzicht.

Een nog recenter voorbeeld zijn genderaanduidingen als non-binair, trans, pan en inter – en het verschil daartussen. Veel mensen begrijpen nog steeds weinig van jongens in meisjeskleren (en andersom), de vraag ‘hoe identificeer je jezelf?’ en de aanspreekvorm ‘hen’ – nog los van de taalkundige onjuistheid van ‘hen hebben’ of erger ‘hen heeft’. Ik ben erg nieuwsgierig hoe die mensen over vijf à tien jaar in de wedstrijd zitten. Verandering veroorzaakt wrijving. En gewenning heeft tijd nodig. 

Vooropgesteld: een welgemeende PABIEN aan Human Rights Caribbean en het eerste getrouwde stel. Jullie hebben iets baanbrekends bewerkstelligd en zijn het bewijs dat je wel degelijk een verschil kunt maken als je ergens in gelooft en volhoudt in het doel dat je nastreeft. Het nieuwe normaal in de Curaçaose samenleving is er één waarin stellen van gelijk geslacht elkaar het ja-woord kunnen geven. Dat is fantastisch, ik steun de ontwikkeling volledig, maar begrijp ook dat wennen aan dat nieuwe normaal voor sommigen tijd kost. En ‘even wennen’ is óók goed.

Tegen diegenen die (nog) niets van het homohuwelijk op ons eiland moeten weten, wil ik het volgende zeggen: neem je tijd. Tuma bo tempu. En.. Bang zijn voor verandering is één ding, maar vinden dat alles voor altijd hetzelfde moet blijven, is stiekem nog veel enger.