WILLEMSTAD – Morgenavond, zondag 4 februari treden de wereldberoemde Curaçaose musici Roy en Elmer Louis in de Kathedraal van Doornen nog een keer op. Vrijdag was stijf uitverkocht, morgenavond is er de mogelijkheid om alsnog een optreden bij te wonen. Aanleiding voor de concertreeks is het vierjarig bestaan van de meest markante plek op Curaçao: de Kathedraal van Doornen. De muzikale broers bieden samen met een formatie van lokale talenten een aantrekkelijk avondprogramma aan vol Jazz, Rock en Soul. 

door | Jeroen Jansen

Roy en Elmer Louis hebben de wind in de zeilen. Dat wordt alleen al duidelijk wanneer ik een afspraak met ze probeer te maken voor een interview. Sinds ze vorig najaar de overtocht hebben gemaakt van Duitsland naar Curaçao zitten ze niet stil. Het ouderlijk huis in Marie Pampoen heeft een opknapbeurt nodig, productie-opdrachten uit Europa dulden geen uitstel en repetities vullen de agenda. Ze hebben knap een half uurtje beschikbaar voor mij, en dan wacht alweer de volgende klus: Roy zit in de jury van het Tumba Festival. Verrassend voor iemand die samen met zijn broer grotendeels buiten Curaçao werkzaam is, maar zelf ziet Roy dat anders. “Ik vind het mooi en eervol dat ze bij mij uitgekomen zijn. In de jaren tachtig zat ik ook al eens in de jury, toen we een tijdje woonden op het eiland. En ik pak de draad nu weer op, geen enkel probleem. Je kunt als Curaçaoënaar veel in het buitenland zijn, maar Tumba zit in je bloed, dat gaat nooit meer weg.”

Het levensverhaal van de muzikale broers leest als een jongensboek. Roy (69) en Elmer (73) groeien op in een muzikale familie in de wijk Marie Pampoen. Vader Edgar Supriano is een fantastische trompettist die met zijn orkest Estrellas del Caribe onder meer Celia Cruz begeleidt. Vanuit die achtergrond is het dus niet meer dan logisch dat de broers met muziek aan de slag gaan. Elmer van jongs af aan op percussie en Roy via de basgitaar uiteindelijk op een elektrische gitaar. Lokaal worden ze succesvol met de band Spacemasters, maar Europa lonkt al snel. In Nederland krijgen ze aan het begin van de jaren zeventig onderdak bij de familie van de wereldberoemde gitarist Jan Akkerman. Als echte jazzfanaten krijgen ze, in een tijd dat die muzieksoort minder populair wordt, nauwelijks voet aan de grond. Dat lukt in Duitsland een stuk beter, maar pas nadat ze zich half berooid en soms zelfs dakloos een weg baanden door een circuit van smoezelige podia en bedenkelijke muziek. Het brengt ze dankzij veel discipline en hard werken uiteindelijk waar ze zijn moeten: als wereldberoemde musici en producers die onder meer hun diensten verlenen aan artiesten als Lou Rawls, Dionne Warwick, Isaac Hayes en Sting.

Met een paar tussenpozen in Nederland, Amerika en op Curaçao wonen ze nu al bijna vijftig jaar in de miljoenenstad Keulen. Ook nog eens in hetzelfde appartementencomplex. Roy en Louis zijn ondanks tegenslagen en andere uitdagingen altijd heel ‘close’ gebleven. “Dat hebben we meegekregen van onze vader” aldus Elmer, “Die heeft ons altijd op het hart gedrukt om bij elkaar te blijven. Je kunt in het leven zo veel mensen tegenkomen waar je op vertrouwt en die je toch het verkeerde pad op duwen. De familieband is op zo’n moment je leidraad, en als broers hebben we ontzettend veel steun aan elkaar. We zijn verschillend maar we voelen en vúllen elkaar heel goed aan.”

En dat geldt ook voor de band die ze met hun geboorte-eiland hebben. Elmer kwam in oktober voor een langdurig verblijf aan op het eiland, Roy niet lang daarna. “We hebben allebei een heel goed gevoel bij Curaçao op dit moment” stelt Roy “We hebben lang niet altijd de indruk gehad dat men hier op ons zat te wachten, uitnodigingen om op te komen treden bleven bijvoorbeeld uit en als we hier al speelden met onze band, dan betaalden we dat uit eigen zak. Maar we zien dat er de laatste tijd een nieuwe frisse wind waait op het eiland. Het gaat economisch goed en er staat een nieuwe generatie lokale musici op die ons met open armen ontvangen.”

De ogen van Elmer lichten op wanneer hij gevraagd wordt naar het jubileumconcert, aanstaande vrijdag in de Kathedraal van Doornen. “Ik zie het echt als een eer en een hele grote kans om daar op te treden. We hebben ontzettend veel respect voor wat Herman van Bergen daar in al die jaren opgebouwd heeft en we zijn Burney Cruden, creatief producent van dit evenement dankbaar dat hij ons bij elkaar heeft gebracht. Ook Etienne Pieters willen we bedanken. Zij zijn allebei de initiatiefnemers van dit feest.  Met Christoffer Wallé op toetsen, Rensley Pinedo op basgitaar en Laverne Leblanc op drums hebben we niet alleen hele talentvolle Curaçaoënaars gevonden om mee te spelen: het zijn ook gewoon hele fijne mensen die open staan voor samenwerking en onze muziek. Dat geldt ook voor zangeres Tirsa Andrade uit Suriname, zij gaat heel veel mensen verrassen, let maar op.” Gevraagd naar het programma van de avond stelt Roy dat toegankelijkheid heel belangrijk voor ze is “We dagen luisteraars uit in onze muziek, maar we willen ook dat de bezoekers na het concert vrolijk en geïnspireerd weer naar huis gaan. Ik zeg zelf altijd dat het hart van onze muziek Latijns is, met de verfijning van Jazz en de energie van Rock. Daar zijn we al tientallen jaren succesvol mee en samen met onze lokale bandleden gaan we dat stevig voor de mensen neerzetten.”

Een mooi concert op een prachtige locatie dus, de kaartverkoop loopt voorspoedig en de repetities zijn fantastisch: het eiland lacht ze toe. Smaakt dat ook naar meer, gaan de broers zich nu vestigen op het eiland? Roy houdt de kaarten nog lachend tegen de borst. “Ik wil daar nog niet zo veel over zeggen want er zijn altijd kapers op de kust. Maar we hebben zeker plannen om ons hier vaker te laten zien en ook voor langere tijd. Sinds Corona zijn er minder plekken in Europa om echt op te treden en daarom zijn we ons meer gaan toeleggen op productiewerk. Dat kun je tegenwoordig ook heel makkelijk op afstand doen, en waarom dan niet op Curaçao?” Elmer wil ook graag wat terugdoen voor het eiland. “Niet alleen op muziekgebied, maar in de hele artistieke scene van Curaçao zie je ontzettend veel moois gebeuren. Ik zie ons daar wel een rol in spelen: een spannend project met een lokale kunstenaar bijvoorbeeld of iets met de lokale jeugd. Voor ons heeft die deur altijd open gestaan, maar we zien nu eindelijk dat er ook van de andere kant interesse is om met ons samen te werken. Dat is een ontzettend fijn gevoel, wat mij betreft was 2 februari het begin van iets heel moois en doen we dat morgenavond nog eens dunnetjes over…

---

Kaarten voor ‘Cathedral of Thorns by Night’ op 4 februari zijn te krijgen bij de Zumpiña Shop (naast Number TEN), bij Landhuis Bloemhof en Mensing’s Caminada.