WILLEMSTAD – Dit verhaal is gebaseerd op het requisitoir van het Openbaar Ministerie, dat een gedetailleerde reconstructie biedt van de brute moord op Toon Brood. Het document beschrijft niet alleen de gebeurtenissen van die noodlottige nacht, maar ook het intensieve opsporingsonderzoek en de gruwelijke impact op de nabestaanden. Wat volgt is een verslag van deze tragedie, zoals die naar voren komt uit de officiële stukken en de rechtszaak.

door | Dick Drayer

De Bewuste Nacht Op de avond van 31 mei 2024 zitten Toon Brood, adjudant en teamleider grensbewaking van de Koninklijke Marechaussee, en zijn vrouw Sonja op de veranda van hun woning. Samen genieten ze van een film, onwetend dat hun leven binnen enkele minuten zal veranderen in een nachtmerrie. Rond half twaalf klinkt een geluid uit de woonkamer. Toon, zoals altijd moedig, staat op om te onderzoeken wat er aan de hand is. Wanneer hij binnenkomt, wordt hij geconfronteerd met drie indringers die zich in zijn huis hebben begeven. Er volgt een worsteling, waarbij Toon probeert het wapen van een van de daders af te pakken. Dan klinkt een schot. Toon zakt in elkaar, geraakt door een kogel.

Zijn vrouw Sonja hoort het schot en kruipt naar de keuken in een poging een mes te pakken, maar wordt bruut tegengehouden door een van de overvallers, die haar hardhandig op de grond gooit. Terwijl zij hulpeloos op haar knieën zit, met een pistool tegen haar hoofd gedrukt, gaan de daders ruw te werk. Ze roepen luid om geld, doorzoeken kasten en laden en laten een spoor van vernieling achter. De slaapkamer van hun twaalfjarige zoon wordt niet gespaard; Bart blijft doodstil liggen, met gesloten ogen, alsof hij slaapt, terwijl een van de overvallers zijn kamer doorzoekt en zelfs het matras omhoog tilt om te zien of daar waardevolle spullen liggen.

Sonja’s hart breekt wanneer een van de mannen met brute kracht een hand over haar mond legt om haar geschreeuw te smoren. Haar gedachten gaan naar Toon, die een paar meter verder op de grond ligt te kreunen. Ze probeert naar hem toe te kruipen, maar wordt opnieuw vastgegrepen. De daders verlaten het huis kort, alleen om terug te keren. Dit keer dwingen ze Sonja de sleutels van hun auto en het hek te overhandigen.

Wanneer de daders uiteindelijk verdwijnen, rent Sonja naar buiten en smeekt haar buren om hulp. De overbuurman belt onmiddellijk de politie. Het is te laat voor Toon, die ter plekke overlijdt aan interne bloedingen veroorzaakt door het schot.

Het Opsporingsonderzoek De impact van deze brute moord is enorm, niet alleen voor de familie, maar ook voor de Curaçaose samenleving. De politie zet onmiddellijk een grootschalig onderzoek in gang onder de codenaam Reiger, een referentie naar de Reigerstraat, waar het gezin Brood woonde en waar het drama zich voltrok. Dag en nacht werkt een team van rechercheurs, ondersteund door diverse politie-eenheden, aan het oplossen van dit misdrijf.

Het onderzoek begint met het verzamelen van sporen op de plaats delict. Camerabeelden uit de buurt blijken cruciaal. Hierop zijn drie gemaskerde daders te zien die gewapend en met handschoenen aan de woning binnendringen. Een vierde verdachte rijdt de vluchtauto, een grijze Mitsubishi L200, weg. Het valt de politie op dat de daders slordig te werk gaan: handschoenen met opvallende kleuren, zoals rood en oranje, zijn zichtbaar op de beelden. Hierdoor kunnen ze later makkelijk gekoppeld worden aan items die bij doorzoekingen worden aangetroffen.

Nocento

Enkele dagen na het incident identificeert de Criminele Inlichtingendienst, CID, van de Kustwacht een van de daders: Claverzjion “Keto” Nocento. Telefoontaps bevestigen zijn betrokkenheid. Uit gesprekken met zijn moeder blijkt dat hij zich bewust is van de camerabeelden waarop zijn gezicht deels zichtbaar is. Tijdens een gesprek merkt zijn moeder op: “Ze hebben maar één bewijs, en dat is niet jouw gezicht” – een duidelijke aanwijzing dat hij weet van de beelden, die de politie heeft verspreid. Dit geeft de politie voldoende aanleiding om Nocento als verdachte te beschouwen.

Bij een poging om Nocento aan te houden op het adres van zijn oom, Gladstone Timoteo Nocento, wordt hij aanvankelijk niet aangetroffen. Zijn oom herkent hem echter zonder enige twijfel op stills van de camerabeelden. Daarnaast wordt de gestolen motorfiets van Toon Brood aangetroffen in de schuur van het terrein, wat een directe link legt tussen Nocento en het misdrijf. Uiteindelijk meldt hij zich bij de politie en geeft toe betrokken te zijn geweest. Hij wijst medeverdachten Aivano Martina, Glennson Zimmerman en Amon Fraay aan.

Martina

Een cruciaal element in het opsporingsonderzoek is het voertuig dat door de daders als vluchtauto wordt gebruikt: een grijze Mitsubishi L200 pick-up met een defect rechterachterlicht. Dit detail, vastgelegd op meerdere camerabeelden in de omgeving van de plaats delict, wordt een belangrijk aanknopingspunt in het onderzoek. De politie gebruikt beelden om het voertuig te traceren, en dit leidt naar verdachte Aivano Martina.

Uit onderzoek blijkt dat dit voertuig enkele weken voor de overval betrokken is geweest bij een verkeersongeval. Op dat moment staat Martina geregistreerd als bestuurder. De politie vergelijkt schade aan het voertuig, zoals deuken en krassen, en het defecte achterlicht met de beelden van de vluchtauto. Deze visuele overeenkomsten bevestigen dat het voertuig van Martina dezelfde is als die bij de overval wordt gebruikt.

Verder versterken de camerabeelden van de omgeving de link. Het voertuig wordt vlak voor de overval gezien in de buurt van de plaats delict, geparkeerd in een straat waar de daders uitstappen en richting het huis van de slachtoffers rennen. Deze beelden worden later vergeleken met ander bewijsmateriaal, waaronder verklaringen van getuigen en technische analyses, die Martina als eigenaar van het voertuig identificeren.

De politie ontdekt ook dat Martina met dit voertuig de woning van de slachtoffers heeft geobserveerd vóór de overval. Camerabeelden laten zien dat een grijze pick-up met een defect achterlicht opvalt in de buurt van de woning, en dat de bestuurder de omgeving lijkt te verkennen.

Tijdens een huiszoeking bij Martina’s woning wordt het voertuig aangetroffen. Forensisch onderzoek wijst uit dat er DNA-sporen van Martina aanwezig zijn in het voertuig, evenals een telefoon die hij gebruikt. Dit alles maakt de connectie tussen Martina, het voertuig en de overval onmiskenbaar.

Fraay

Amon Fraay komt voor het eerst in beeld door een verstrekking van de CID kustwacht op 5 juni 2024. Zij geven de informatie dat de persoon die Tahyr Jansen heeft doodgeschoten in 2023 ook betrokken is bij de roofmoord waarbij een man van de KMAR om het leven kwam. Met deze man wordt Fraay bedoeld.

Een doorzoeking op het adres van Fraay levert nog meer cruciale bewijzen op. Twee vuurwapens en munitie worden aangetroffen, waarvan later een wordt geïdentificeerd als het moordwapen. DNA-sporen op de trekker en slede van de wapens koppelen zowel Martina als Fraay direct aan het misdrijf. Schotresten op handschoenen die bij Fraay worden gevonden, komen overeen met de schotresten op de plaats delict. Opvallend is dat Fraay de handschoenen met een feloranje kleur tijdens het misdrijf heeft gedragen, zoals duidelijk zichtbaar is op de camerabeelden.

Zimmerman

Zimmerman, de bestuurder van de vluchtauto, wordt opgespoord door middel van camerabeelden van een nabijgelegen winkel. Hij wordt herkend aan een tatoeage op zijn arm, die overeenkomt met foto’s op zijn socialemediaprofielen. Zijn connecties met de andere verdachten en het feit dat hij een bekende is in eerdere vuurwapenzaken, spelen ook een cruciale rol in het identificatieproces. Ook hier blijkt slordigheid een voordeel voor de politie: Zimmerman heeft zijn tatoeage niet bedekt, wat hem uiteindelijk fataal wordt. Hij geeft uiteindelijk toe dat hij de pick-up heeft bestuurd en bevestigt de namen van de andere verdachten.

De samenwerking tussen de verschillende politie-eenheden en het gebruik van technologische hulpmiddelen, zoals DNA-analyse en het systematisch bekijken van uren aan camerabeelden, resulteert in de arrestatie van alle vier de verdachten. De slordigheden en nalatigheden van de daders versnellen het proces aanzienlijk.

De Woorden van Sonja Tijdens het proces deelt Sonja haar onpeilbare verdriet met de rechtbank. Met soms gebroken stem zegt ze: “Het was een nachtmerrie. Toon en ik kwamen naar Curaçao om het land veiliger te maken. Toon was teamleider bij de grensbewaking; deze jongens kenden geen grenzen. Jullie gaan letterlijk over lijken. Mijn lichaam denkt nog steeds dat er een tweede schot komt,” vertelt ze. Zelfs terug in Nederland voelt ze zich onveilig. Ze noemt de daders “gewetenloos” en spreekt de hoop uit dat gerechtigheid haar gezin enige rust zal geven.

“Ik hoop dat het met hulp goedkomt met ons.”