Door Maarten Schakel

Het eerste Curaçao North Sea Jazz Festival in vijf jaar tijd zit erop. Met een slotdag die een aantal mooie muzikale verrassingen in petto had en een hitkanon als afsluiter.

De avond begon met een zangeres die vele monden deed openvallen van bewondering. Jennifer Hudson brak door in American Idol. En hoewel echt hitparadesucces uitbleef, oogstte ze wel veel lof om haar imposante stemgeluid en sleepte ze een Golden Globe én een Oscar in de wacht voor haar rol in de film ‘Dreamgirls’. Op Curaçao trok ze zonder problemen haar klankkast open voor een soulvolrepertoire, waaronder een eerbetoon aan Aretha Franklin. In haar interactie met het publiek liet ‘JHud’ zich van een zeer pure menselijke kant zien, hetgeen de gunfactor vergrootte, maar het was vooral haar overdonderende stemgeluid dat voor veel mensen maakte dat Hudson dé highlight van het festival was. 

De Italiaanse gitarist Matteo Mancuso was de Benjamin in de line-up. De 27-jarige virtuoos deed waar de Celia stage voor bedoeld was. Geen show of theater, maar gewoon steengoede muziek waar veel gitaarliefhebbers naar uitgekeken hadden. Een moeder filmde zeker 10 minuten met haar telefoon: “Voor mijn gitaarspelende zoon. Die is een enorme fan.” Het zegt iets over de impact die Mancuso met zijn jonge leeftijd al heeft.

Over muzikaliteit gesproken: bij Kamasi Washington was het niet heel druk – hij had meer verdiend, maar een funky gezelschap aan paradijsvogels op het podium wist de toegestroomde aanwezigen te boeien – met Washington als een soort saxofoonspelende sjamaan als middelpunt.

Een Italiaan in de tropen

Van Eros Ramazzotti op het hoofdpodium was de spannende vraag vooraf: hoeveel raakvlak kan een Italiaan hebben met een Caribisch muziekfestival? Hoe sterk is de Latijnse taalconnectie? Het 61-jarige Italiaanse icoon bewees dat muziek een universele taal is. Zijn nog immer kenmerkende stemgeluid maakte meer nostalgische gevoelens los dan velen vooraf konden bevroeden. Hits als ‘Terra Promezza’, ‘Se Bastasse Una Canzone’, ‘Piu Bella Cosa’ en ‘Cosa Della Vita’ bleken ware meezingers. Dat hij daarvan de Spaanstalige versie zong in plaats van het Italiaanse origineel, was een strategische keuze die bij de ene helft van het publiek goed uitpakte en bij de andere helft minder, afhankelijk van je afkomst. Tenslotte zijn ‘stage presence’: die kwam precies overeen met zijn stem. Vriendelijk, sympathiek, onmogelijk om onaardig te vinden. Eros was één van dé leuke verrassingen van dit CNSJ.

Bij Aloe Blacc stond het Sir Duke terrein afgeladen vol. Zijn team had ervoor kunnen kiezen om het geluid iets harder te zetten, meer te ‘pompen’ en het publiek omver te blazen met een spetterende show, maar de keuze werd juist bewust gemaakt om dat niet te doen. Een gemiste kans misschien, of juist een bewuste afweging dat harder niet altijd beter is. Aloe Blacc zong in elk geval loepzuiver en een oprechte persoonlijke anekdote over het overlijden van zijn vader waarna hij zijn hit ‘The Man’ zong, zorgde voor een ontroerend moment.

Liz Wright binnen op de Celia stage had meer verdiend. Het ene deel van de bezoekers stond bij Aloe Blacc, het andere deel wachtte bij het hoofdpodium op slotact Maluma. De 44-jarige jazz- en gospelzangeres uit Georgia trok mensen die specifiek voor haar kwamen en diegenen die temidden van de festivaldrukte op zoek waren naar airco en zitplaatsen. Die aanwezigen werden precies getrakteerd op datgene waar ze behoefte aan hadden: een mooi optreden van een vriendelijke bescheiden zangeres met laag en warm stemgeluid die ze als een zachte deken om je heen slaat.

“Damas solteras”

Aan de Colombiaanse superster Maluma de eer om Curaçao North Sea Jazz 2024 af te sluiten. De zanger met de bijnaam ‘pretty boy’ deed waarvoor hij gekomen was: een gelikte show met hier en daar wat playback (doodnormaal bij hedendaagse popsterren), een spervuur aan hits zoals ‘Corazon’, ‘Mala Mia, ‘Felices Los 4’ en ‘Hawaii’ en een aantal handig ingebouwde momenten: een rondje selfies met het publiek, een dankbare toespraak over zijn eerste optreden op Curaçao, een shout-out naar ‘mi gente de Colombia / Venezuela / Curaçao’ en een Colombiaanse vlag over zijn schouders die vanuit het publiek werd aangereikt. Maluma bracht de aanwezige ‘damas solteras’ het hoofd op hol. Zijn danseressen waren ‘eye candy’ voor de mannelijke bezoekers maar konden niet verbloemen dat zijn optreden vooral op vrouwelijk publiek was gericht. Na een show van anderhalf uur barstte het afsluitende vuurwerk los, waarna een frisse nachtelijke regenbui de laatste restanten van CNSJ ’24  wegspoelde. Zelfs dát leek precies goed georganiseerd.