WILLEMSTAD – Mark Vermeij van Carmabi zegt dat de gevolgen van klimaatverandering voor Curaçao nu al voelbaar zijn en dat er onmiddellijk actie nodig is. “Het water staat ons letterlijk aan de lippen,” stelde Vermeij tijdens een bijeenkomst ter gelegenheid van de Dag van de Democratie, georganiseerd door Human Rights Defense Curaçao.

In de aula van de Universiteit van Curaçao klonk een dringende waarschuwing: “We moeten stoppen met denken dat dit een probleem van de toekomst is. De klimaatverandering is hier, en we zitten er al middenin”, aldus Vermeij.

Vermeij begon zijn betoog met een nuchtere constatering: “De tijd dat mensen de klimaatverandering ontkenden, is voorbij. Als je dat nu nog ontkent, ga je het nooit geloven.” Hij wees op de zichtbare en onomkeerbare gevolgen van stijgende zeespiegels, vooral voor kuststeden als Miami, die met enorme kosten hun infrastructuur beschermen. “In Miami pompen ze jaarlijks miljoenen om de stad droog te houden. Wij hebben die dertig miljoen hier niet om Curaçao te beschermen tegen het stijgende water,” waarschuwde Vermeij.

Natuurlijke buffers

Een van de belangrijkste punten in zijn toespraak was de cruciale rol van de natuur als buffer tegen de gevolgen van klimaatverandering. Vermeij benadrukte dat ecosystemen zoals koraalriffen en mangroven essentieel zijn voor de bescherming van het eiland tegen stormen en overstromingen. “Riffen zorgen ervoor dat tachtig tot negentig procent van de energie van golven wordt geabsorbeerd, waardoor de impact van stormen vermindert,” legde hij uit. “Maar we zijn onze natuurlijke bescherming kapot aan het maken. En dat terwijl we het juist keihard nodig hebben om ons te beschermen tegen de gevolgen van klimaatverandering.”

Hij ging verder in op de kritieke toestand van de koraalriffen rondom Curaçao: “In het afgelopen jaar hebben we al twintig procent van onze koralen verloren door de opwarming van het zeewater. Als we zo doorgaan, verliezen we niet alleen onze riffen, maar ook het zand op onze stranden en daarmee onze toeristenindustrie.” Volgens Vermeij is het witte zand op Curaçao grotendeels afkomstig van koraalriffen, en zonder deze natuurlijke “zandfabrieken” dreigt ook de lokale economie zware schade te ondervinden.

Oproep

Vermeij benadrukte dat er meer actie nodig is en dat de huidige initiatieven onvoldoende zijn. Hij was kritisch op het gebrek aan effectief beleid en handhaving op het eiland: “Er worden studies gemaakt, plannen getekend, maar uiteindelijk gebeurt er niets. Het probleem is niet het gebrek aan kennis of geld, maar het gebrek aan politieke wil. Iedereen weet wat er moet gebeuren, maar niemand doet het.”

Ook uitte Vermeij zijn bezorgdheid over de corruptie en de invloed van machtige belangengroepen die volgens hem duurzame oplossingen tegenhouden: “Er zijn op Curaçao enkele figuren met veel invloed die, ondanks de wetenschap en de collectieve wil van het volk, ervoor zorgen dat er geen stappen worden gezet om het eiland te beschermen tegen de klimaatrampen die onvermijdelijk zijn.”

Vermeij riep op tot een radicale ommezwaai: “De tijd van praten is voorbij. We moeten nú handelen, voordat het echt te laat is. Als we nu niets doen, laten we toekomstige generaties achter met een onherstelbare schade.” Zijn boodschap was duidelijk: zonder onmiddellijke en effectieve maatregelen dreigt Curaçao een toekomst waarin het niet alleen zijn ecologische schatten verliest, maar ook zijn economische fundament.

Hoop

Ondanks de harde realiteit bood Vermeij ook een sprankje hoop: “Er zijn nog gebieden op Curaçao waar het koraal zich aan het herstellen is. Het is dus niet te laat, maar we moeten wel direct handelen.” Hij sloot zijn toespraak af met een duidelijke oproep aan de overheid en burgers van Curaçao: “Als we nu niet bereid zijn om voor onze eigen toekomst te zorgen, dan kunnen we net zo goed blijven toekijken hoe alles naar de verdommenis gaat. Dit is onze laatste kans.”