Ik ging mijn oude schoenen weggooien, voordat ik nieuwe had. Na een parachutesprong live on air, twee deelnames aan het Tumbafestival, een non-stop radiomarathon van ruim 103 uur en tal van andere acties om ‘puur voor de fun’ mijn grenzen te verleggen, was de parachutesprong van zo’n 20 jaar radio richting werkloosheid er eentje van een heel andere orde. Dit was niet voor de fun, maar zonder vangnet of veilige kaders. Dit was écht eng.

Dat mijn enige optie een vertrek was bij Paradise, stond voor mij wel vast, toen er onvoldoende met mijn alarmsignalen werd gedaan. Hun keuze. Dan maak ik de mijne. Maar hoe pak je dat aan? Toch maar een paar maanden doorwerken en intussen op zoek gaan naar iets nieuws? Dat zou een excercitie worden met veel tegenzin. Een conflict inclusief ziekmelden, Dienst Arbeidszaken, enzovoorts? Eveneens onnodig energievretend. Beter: de eer aan jezelf houden en – fast forward – de stekker eruit trekken. Best heftig, met een gezin en hypotheek.

“Je kan zoveel”, “Met jou komt het heus wel goed” en “Waar één deur sluit, gaan tien andere open”. Als ik telkens een tientje kreeg wanneer ik (in talloze variates: ramen, schuifpuien, alles ging open) die laatste zin hoorde, had ik niet eens meer hóéven werken. Bemoedigende en gemakkelijke woorden van de buitenwacht, totdat het over jezelf gaat. Wat als ik niets vind waar ik écht gelukkig van word? Wat als ik eigenlijk niet zo goed ben in iets anders dan radio? Wie ben ik überhaupt zonder radio? Goede vriend Rayli zei tegen me: “Maarten zonder radio, is nog steeds gewoon Maarten. Dat is goed genoeg.” Thanks, Rayli!

Toen ik mijn vertrek van de radio wereldkundig maakte, was de support overweldigender dan ik had durven denken. Ik had geen groots effect voor ogen, vond gewoon dat ik de luisteraars een kort bericht verschuldigd was. Door alle reacties steeg wel het vertrouwen dat het goed zou komen. Ook schreef ik genoeg tijd te hebben voor koffie. Dat zette een deur open waardoor ik de afgelopen weken een aantal zeer leuke constructieve gesprekken heb gevoerd. Wat nederigheid en dankbaarheid van mijn kant is op z’n plek. Natuurlijk kán ik iets en ben ik meer dan een geadopteerde puppy, maar het moet je maar gegund worden. De eerste concrete nieuwe avonturen hoop ik snel met je delen. 

Wat ik vooral besef: ik heb mazzel dat mensen me kennen en sommigen op werkgebied kennelijk iets in me zien. Maar conflicten op de werkvloer komen overal elke dag voor. Werknemers zitten plotseling noodgedwongen of tegen hun zin zonder werk, partners in een bedrijf krijgen ruzie en hebben het gevoel dat hen onrecht is aangedaan. Ik ken mensen die al járen bezig zijn met jobhoppen en desondanks de moed erin houden bij elke nieuwe sollicitatie die ze aangaan. Dát is pas veerkracht! Dus wat weet ik er nu helemaal van? 

Door alle afspraken en telefoontjes van de afgelopen weken is mijn grootste angst, voor dat onzekere zwarte gat, wel grotendeels weggenomen. Er komt denk ik wel één groot nieuw ding, over een half jaar ofzo. Iets met radio of misschien iets heel anders? Geen idee nog. Ik ben 41 jaar en heb een blanco canvas voor me. Misschien is dit het moment om iets héél anders te doen, een wasknijperfabriek starten bijvoorbeeld, ik roep maar wat. Iedereen moet toch kleren wassen! Tot ‘het grote nieuwe ding’ daar is, red ik het voorlopig vermoedelijk met leuke freelance projecten. 

Mijn vrouw Michele, enkele naaste vertrouwelingen en ervaringsdeskundigen hebben me de afgelopen tijd geholpen bij het maken van mijn keuze en het zetten van de juiste stap. ‘Handel vanuit kracht en niet vanuit angst’ en ‘denk in mogelijkheden in plaats van beperkingen’ waren adviezen waar ik bewust invulling aan heb gegeven. Voor iedereen in een soortgelijke situatie raad ik de fabel ‘Who moved my cheese?’ aan, een klein bestseller boekje over hoe om te gaan met onverwachtse veranderingen. Ook op YouTube te zien in talloze cartoon-varianten. Wordt deze parachutesprong mijn mooiste ooit? Dat moet blijken en heb ik grotendeels zelf in de hand!